Statystyka piąta.

Berenika

Nadszedł dzień mojego douczania u statystyków Resovii. Sekretarka prezesa przekazała mi dzisiaj rano adres pod jaki miałam się wstawić na godzinę 16. Nie był to adres siedziby Resovii tylko jednego z nowo wybudowanych rzeszowskich osiedli. Po uprzedniej wizycie w Tesco gdzie poszłam zakupić ciastka jako pomoc w lepszym przyswajaniu nowych wiadomości zawędrowałam na osiedle Zawiszy. Stanęłam przed klatką, której adres widniał na mojej karteczce. Podeszłam pod drzwi, a kiedy miałam naciskać na domofonie guzik z cyferką siedem ktoś wyszedł z klatki więc skorzystałam i weszłam do środka. Kiedy byłam już w środku poprawiłam włosy potargane przez wiatr wiejący w Rzeszowie dość intensywnie od paru dni, a usta przeciągam bezbarwną pomadką do ust. Teraz jestem już gotowa. Poprawiłam klubowy laptop jaki wisiał na moim ramieniu w specjalnej torbie do jego przenoszenia po czym zaczęłam się wspinać po schodach na odpowiednie piętro. W końcu stanęłam pod drzwiami oznaczonymi cyfrą 7 po czym nacisnęłam na dzwonek znajdujący się po prawej stronie szerokich i ciemno brązowych drzwi. Po chwili drzwi się otwierają, a w nich staje nie kto inny tylko oprawca mojej bluzki, który jest wyraźnie w szoku, że mnie widzi.
- Cześć, znowu się spotykamy, nie? – odzywam się kiedy już do mnie dochodzi, że jednak los po raz kolejny skazuje nas na spotkanie.
- Co ty tutaj, u licha, robisz?! Dałem ci za mało kasy za tę bluzkę, czy jak? – pyta z lekka zirytowany.
- Nie, z bluzką wszystko jest okej.
- To nie rozumiem dlaczego mnie nachodzisz w moim prywatnym mieszkaniu! W ogóle, skąd miałaś mój adres?!
- Przyszłam na douczenie. To ja jestem statystykiem z Developresu. To mogę wejść czy to douczanie będzie się odbywało na klatce schodowej?
- Nie no jasne wejdź – mówi przesuwając się na bok, a ja wchodzę do przedpokoju mieszkania statystyka Resovii. Po lewej stronie na całej ścianie znajdowała się duża szafa z przesuwanymi drzwiami i lustrem, a kiedy się kończyła ściana było przejście na dalszą część mieszkania. Po prawej stronie drzwi prowadzące do kuchni i otwarty salon. Na wprost znajdowały się drzwi pewnie do łazienki – Nie spodziewałem się, że to będziesz właśnie ty.
- Lepiej powiedz, że nie spodziewałeś się, że to kobieta będzie statystykiem.
- Przyznam, że spodziewałem się tutaj młodego chłopaka, studenta wychowania fizycznego, który nie może zostać siatkarzem więc chce być od tej drugiej strony.
- Powiedzmy, że płeć się nie zgadza.
- No to w takim bądź razie wejdź dalej, do salonu – mówi wskazując na pokój po mojej prawej stronie, a ja wchodzę do salonu, który okazuje się być połączony z kuchnią. Widząc rozłożony sprzęt na stole podchodzę do niego – Już wszystko przygotowałem żeby nie tracić czasu.
- Przyniosłam nasz klubowy sprzęt.
- Wszystko na jednym?
- Nie stać nas na przynajmniej dwa laptopy z oprogramowaniem. Nie jesteśmy najbogatszym klubem w lidze tak jak Resovia – mówię stawiając torbę z laptopem na stole.
- Napijesz się kawy, herbaty czy czegoś zimnego?
- I co znowu na mnie wylejesz?
- Uh! Dziewczyno jakkolwiek masz na imię zrozum, że na co dzień nie jestem fajtłapą, który wylewa zawartość szklanki na kogoś czy na siebie. To, że cię kiedyś oblałem szkocką z lodem to był czysty przypadek. Zrobiłaś aferę na cały lokal, a twoje koleżaneczki tylko w tym pomogły.
- Oj nie wyolbrzymiaj sprawy.
- No dobra słyszało pół lokalu.
- Może mnie poniosło i nie mogłam zapanować nad tym co wygadują moje przyjaciółki, ale ty też mógłbyś uważać zwłaszcza, że w tym dniu było dużo ludzi w klubie.
- To oczywiście moja wina tak?!
- No sama sobie nie wylałam na bluzkę zawartości twojej szklanki, a jak planowałeś sobie, że tym tanim chwytem mnie poderwiesz to się grubo myliłeś.
- Nie schlebiasz sobie? Poderwać, dobre sobie. W momencie kiedy się potknąłem zobaczyłem cię pierwszy raz.
- Przepraszam – mówię po dłuższej chwili wymiany spojrzeń typu „zginiesz marnie”.
- Za co?
- Za to, że na ciebie tak napadłam w klubie, za moje przyjaciółki i za to co powiedziałam przed chwilą. Przepraszam.
- Przeprosiny przyjęte. Zacznijmy jeszcze raz – mówi podchodząc do mnie – Michał Gogol, ale wszyscy mówią na mnie Mieszko – odpowiada po czym wyciąga dłoń w moją stronę.
- Berenika Pawłowska – odpowiadam podając swoją dłoń, a on zamiast ją lekko uścisnąć podnosi do ust i całuje moją dłoń. Chyba go trochę źle oceniłam przy pierwszym spotkaniu, bo takiej kultury osobistej brakuje w obecnych czasach wielu mężczyzną.
- To co się napijesz?
- Poproszę zieloną herbatę jak masz, a jak nie to może być zwykła.
- Zielonej nie bardzo, ale mam jakieś smakowe.
- W takim razie obojętnie jaką – odpowiadam, a on przechodzi do aneksu kuchennego. Za ten czas co go nie będzie mam nadzieje, że się rozłożę z tym sprzętem, który przy tym co leży na stole jest dobry dla juniorskiej drużyny, a nie klubu, który ma aspiracje gry w najwyższej lidze. Po pięciu minutach wraca do salonu z tacką na której ma dwa parujące kubki i cukierniczkę – No proszę nawet kubek z herbatą serwuje mi z logiem Resovii.
- Wiele rzeczy mam z klubowym logo.
- Nie mów, że nawet szczoteczkę czy pościel masz z logo klubu w którym pracujesz.
- A chcesz się przekonać?
- Nie!
- Głupio to zabrzmiało.
- No raczej. Lepiej zajmijmy się tym po co tu przyszłam. Szkoda twojego i mojego czasu.
- Tak zaczynajmy – odpowiada kiedy ja siadam na jednym z krzeseł po czym wyciągam moje notatki z kursu, które może będą przydatne. Przypominam sobie o Delicjach, które zakupiłam przed przyjściem tutaj.
- Nie lubię przychodzić do kogoś bez niczego dlatego kupiłam coś dla milszego przyswajania wiedzy – mówię kładąc ciastka na stole, a on się uśmiecha siadając obok mnie na stołku – Co się tak uśmiechasz? Wygłupiłam się czy to jakiś sponsor Resovii o którym nie wiem?
- Taa aż takiego parcia na szkło marketingowo to nie mamy.
- Nie lubisz Delicji?
- Lubię wszystkie słodycze, a Delicje są jedne z moich ulubionych słodkości.
- No to całkiem jak u mnie. Dobra nie traćmy już czasu i zacznijmy.

 ***

Michał 

Na dzisiejsze południe Kowal zaplanował trening, który będzie dla nas ostatnim sprawdzianem przed niedzielnym meczem z Jastrzębskim Węglem. Będziemy co prawda grać na własnym terenie, w naszej Twierdzy Rzeszów, która zawsze była dla nas dodatkowym atutem i działała motywująco, ale zespół Bernardiego niejednokrotnie pokazał już, że potrafi walczyć o swoje jak stado dzikich, wygłodniałych lwów. Musimy być czujni na każdym kroku, zwłaszcza teraz, na początku sezonu, żeby nie zacząć ligi od wpadki. Choć, jak to mówią: „nie jest ważne jak zaczynasz, lecz ważne jest jak kończysz” – i może faktycznie coś w tym jest, bo my właśnie w taki sposób dorobiliśmy się dwukrotnie tytułu Mistrza Polski. Przypadek? Nie sondze.   

Tak w gruncie rzeczy, to my – Resovia – bardzo przyjaźnimy się z tymi pomarańczowo – czarnymi Walczakami z Jastrzębia i nasze stosunki są naprawdę dobre, bo praktycznie w każdej sytuacji możemy na siebie liczyć. Ale jak wiadomo, nasze relacje – to jedno, a gra na boisku – to drugie. Tam musisz pokazać pokazać: kto jest lepszy, kto zdobędzie upragnione trzy, bądź dwa punkty;  kto odniesie zwycięstwo i zanotuje awans w głównej tabeli i wreszcie – kto zdobędzie to najważniejsze miano w Plus Lidze. Ale do tego jest jeszcze długa i wyboista droga, teraz koncentrujemy się tylko i wyłącznie na dobrym starcie.

Właśnie siedzę z moim przyjacielem przy stoliku, gdzie zwykle zasiadają komentatorzy Polsatu Sport, i zagłębiamy się dobitnie w statystyki z przedwczorajszego sparingu, jaki rozegraliśmy z Bate Borysow w Nowym Sączu. Imponujące jest to, że nasza gra na środku z dnia na dzień znacznie się poprawia, a Wojtek Grzyb i Piotrek Nowakowski notują na swoich kontach coraz więcej punktowych oczek, u których widać ewidentny wzrost formy. Niestety nie można tego powiedzieć również o Grześku Kosoku, który w dalszym ciągu boryka się z kontuzją małego palca u ręki i na Sądecczyznę pojechał tylko w roli kibica; ale z tego, co zdążyłem zauważyć, bawił się równie dobrze, jak jego koledzy na boisku i tak jak oni, miał pełne ręce roboty. Dlaczego? – Był tak oblegany przez napalone dziewczyny, że aż sam nie wiedział, której ma się najpierw podpisać na kartce czy koszulce, a której zapozować do wspólnego zdjęcia. Jedna, ubrana w nasz Mistrzowski t-shirt, to mu chyba nawet wpadła w oko, bo coś długo pisał tym markerem po zdjęciu, które mu podsunęła. Może napisał jej swój numer telefonu? Albo adres? Cholera go wie. Nie mniej jednak stwierdzam, że ta wysoka szatynka uwiodła jego serce, ale to są oczywiście tylko moje odczucia…

Zająłem się analizą gry przyjmujących i, nie wiedzieć dlaczego, przypomniała mi się Berenika, jej wizyta w moim mieszkaniu i te kilka wspólnie spędzonych godzin – naprawdę miłych godzin. Zapatrzyłem się w jeden punkt na hali i przed oczyma miałem ją; jej piękny, śnieżnobiały uśmiech; jej nieskazitelną i opaloną cerę; jej zafrasowaną minę, kiedy źle zapisała akcję w kodzie w Data Volley; i rzecz jasna – jej duże, czekoladowe oczy, w których skrywała cały swój świat… Czułem, że kąciki moich ust wyginają się w delikatny półksiężyc…

- Mieszko! Orientuj się! – zawołał Ruszel.                                                   

- Co? Co się dzieje? – zapytałem z lekka zdezorientowany, niczym w letargu.

- Próbuję się z Tobą dogadać od dobrych trzydziestu sekund, drę się jak nienormalny, a Ty nic! Normalnie, jakbyś był w innym świecie.

- Bo ja byłem w innym świecie.

- Zakochałeś się, czy co?

- Jeszcze nie. – uśmiechnąłem się, lecz kilka sekund później żałowałem tego, co powiedziałem. Cholera, trzeba było ugryźć się w język!

- Czyżby? – uniósł prawą brew w zdziwieniu i spojrzał na mnie podejrzliwie.

– To znaczy myślę, że przecież kiedyś na pewno się zakocham. – dorzuciłem szybko na odczepnego.

- Dobra, i tak wiem, że coś kręcisz. Wybacz, stary, ale mnie nie oszukasz.

- Zupełnie nie wiem, o czym mówisz. – skwitowałem i pospiesznie wsadziłem nos między kartki i udawałem, że zajmuję się swoją robotą.

- Chodzi o nią?

- Co? O kogo? O Balbinę? Nie, no przecież wiesz, że między nami wszystko jest skończone.

- Palancie, ja nie mówię o tej gąsce Balbince!

- A o kim? – nadal nie unosiłem głowy, tkwiąc wzrokiem w cyferkach i tabelkach.

- Podnieś w końcu ten swój zakuty łeb i odwróć się w stronę barierek. I to szybko! – poganiał mnie, jakby zobaczył, kurde, objawienie Matki Boskiej. Chcąc, nie chcąc, przekręciłem czerep.

- Berenika?! Co ona tu robi?

- Czyżbyś znowu wylał coś koleżance na bluzeczkę? – żartował.

- Proszę Cię… - zmierzyłem go chłodnym spojrzeniem; myślę, że nawet takim wręcz arktycznym.

- No, ale zobacz, pofatygowała się przyjść na halę, żebyś oddał jej kolejną kasę. – drwił ironicznie w dalszym ciągu.

- Ruszku, przestań! Nic jej nie zrobiłem, przecież wiesz, że udzielam jej tylko korepetycji. – ze szczególnym akcentem podkreśliłem wyraz „tylko”.

- No wiem, ale pytam, czy przypadkiem podczas spotkania w Twoim mieszkaniu nie doszło znów do jakiejś śmiesznej, dwuznacznej sytuacji.

- Jak Ci zaraz dam dwuznaczną sytuację, to Ci para pójdzie z uszu, drogi kolego, szybciej niż z gejzera.

- Dobrze, już dobrze. Lepiej idź do niej i się ładnie przywitaj, bo zdaje się, że na Ciebie czeka i właśnie macha do Ciebie ręką, zupełnie jak w tej słynnej piosence Happy Endu – „Jak się masz, Kochanie?” – zanucił refren, żeby naświetlić mi temat, jakbym tego szlagieru nie znał. A znałem, i to bardzo dobrze!

- Lepiej zajmij się inwigilacją Jastrzębian. – rzuciłem z kąśliwym uśmiechem na twarzy, podniosłem się z krzesełka i podążyłem w jej kierunku.

- Cześć, Michał. – odezwała się pierwsza.

- Dzień dobry, Bereniko. – uścisnąłem delikatnie jej dłoń. – Cóż to Cię do mnie sprowadza?

- Słuchaj, bo ja mam taką nietypową sprawę… - ewidentnie coś ją gryzło i z tego całego zdenerwowania nie wiedziała jak zacząć.

- Nie krępuj się, mów śmiało. – zachęciłem ją uśmiechem i podparłem ręce pod boki oczekując odpowiedzi.

- Bo widzisz… Dostałam z klubu, starego jak świat laptopa i do tej pory wszystko działało jak trzeba. Owszem, miał czasami jakieś chwile słabości i zawieszał się albo miał spowolnione ruchy, ale generalnie szło na nim jeszcze pracować. A dziś rano całkowicie odmówił mi posłuszeństwa i nie mam na czym zanalizować wyników dla Developresu, które – de facto – miały być na wczoraj. – zażenowana spuściła głowę, wywiercając wzrokiem dziurę w parkiecie.

- Kurczę, faktycznie nieciekawa sprawa. Tylko nie bardzo rozumiem, co ja mam z tym wspólnego?

- Ja wiem, że dopiero kilka dni temu się widzieliśmy, ale tak sobie pomyślałam, że może byłbyś tak miły pożyczyć mi jeden ze swoich laptopów? Dzwoniłam do prezesa, ale akurat jest na jakimś ważnym, służbowym wyjeździe i nie jest w stanie mi pomóc, a i w klubie nikt nie wykazuje żadnej chęci. Każdy zasłania się tekstem, że nie ma czasu wgrać mi „Data Volley”  na mojego prywatnego laptopa, że się na tym nie znają, że to, że tamto… Byłam już na skraju załamania, bo obiecałam trenerowi analizę, a tymczasem ja nie mogę jej nawet w żaden sposób zrobić. I tak sobie pomyślałam, że skoro Ty masz tyle komputerów…

- Nie widzę żadnego problemu. – odezwałem się, przerywając jej monolog. - Co prawda będę musiał skorzystać z takiego jednego programu, który mam zainstalowany tylko na jednym sprzęcie, a który będzie również przydatny Tobie, ale to najwyżej zrobię następnego dnia.

- Ale ja nie chcę stwarzać Ci problemu, chociaż już i tak wiem, że to robię, zabierając twój cenny czas na douczanie mnie… - naprawdę było widać na jej twarzy prawdziwe zakłopotanie.

- Kiedy to dla mnie żaden problem.

- Na pewno?

- Na pewno. Nic się nie martw i niczym nie przejmuj. Ty potrzebujesz tego teraz bardziej, niż ja.

- Michał, dziękuję Ci bardzo! Jestem Twoją dłużniczką, i to podwójną! Uratowałeś mi życie! – wypowiedziała z prędkością świetlną i, jakby z procy, wystrzeliła w górę i ucałowała mój policzek. – Boże, przepraszam, nie powinnam była.

- Nic się nie stało. – odparłem lekko zaskoczony, ale nie powiem, zrobiło mi się przez ułamek sekundy ciepło, nie tylko na sercu… - Słuchaj, mam dla Ciebie taką małą propozycję.

- Jaką?

- Usiądziesz sobie tam koło mojego kolegi, Sergiusza – wskazałem ręką wspomniane miejsce – i dziś mnie zastąpisz. Zaraz będziemy mieć trening, ja będę sędziował albo podawał piłki, a Ty sobie poćwiczysz tą wersję oprogramowania. No, a po treningu pojedziemy do mnie po laptopa, bo nie wziąłem go dziś ze sobą. Co Ty na to? – spojrzałem na nią roziskrzonymi oczami, oczekując pozytywnej odpowiedzi. Stała taka bezbronna i niewinna, zupełnie niczym Anioł.

- Ale naprawdę mogę? – pytała z niedowierzaniem.

- Gdybyś nie mogła, to chyba bym Ci tego nie proponował, nie? – uśmiechnąłem się dumny z siebie.

- Sama nie wiem.

- A masz coś lepszego do roboty?

- Tak właściwie, to nie.

- No to nad czym się, dziewczyno, zastanawiasz?

- Bo w dalszym ciągu nie wiem, dlaczego tak radośnie zareagowałeś na widok przyniesionych przeze mnie Delicji.

- Może kiedyś Ci opowiem. - na samo wspomnienie tamtej sytuacji, na mej twarzy zagościł szczery uśmiech. – A teraz chodź, zapoznam Cię z tymi wszystkimi gadami. 

*** 

Kristen: Od ostatniej publikacji minęły zaledwie dwa tygodnie więc póki co się wywiązujemy ze swoich postanowień noworocznych ;) 

Patex: Tak, moje Drogie, Mieszko zaczyna okazywać swe zainteresowanie Berą. Ale co będzie dalej, nic nie zdradzimy! ;)

Generalnie, wiecie, że ten blog żyje swoim własnym życiem, nie? :P :D