Statystyka pierwsza

Berenika:

Upalny sierpniowy dzień, a ja ubrana w elegancką granatową sukienkę, czarne baleriny i z dużą torebką na ramieniu wychodzę ze swojej małej rzeszowskiej kawalerki. Moje malutkie mieszkanko wynajęłam po zakończeniu studiów i jakichkolwiek marzeń o tym, że zostanę siatkarką. Wszystko zakończyła kontuzja, która początkowo miała okazać się niezbyt groźna, ale kiedy po przerwie w której leczyłam kontuzje wróciłam na parkiety pierwszej ligi ból w kręgosłupie wcale nie ustąpił. Wysłano mnie na bardziej szczegółowe badania i odkryto u mnie torbiel uciskający na odcinek lędźwiowy kręgosłupa. Diagnoza była wyrokiem. Koniec jakiegokolwiek sportu, koniec gry na rozegraniu, koniec moich marzeń. Operacja odbyła się dość szybko, a później długa rehabilitacja. Straciłam cały rok na studiach i nie miałam motywacji do tego żeby je skończyć. Jednak sporym wsparciem był dla mnie Kuba, który pojawił się w moim życiu nagle. Wysoki niebieskooki żołnierz o blond czuprynie i przepięknym uśmiechu. Spotkaliśmy się w Centrum Rehabilitacji w Katowicach. On miał złamaną nogę z przemieszczeniem i dużo pozytywnej energii, którą obdarowywał wszystkich na około, a ja cóż zero chęci do życia. Z każdym dniem pobytu w tym mini sanatorium podnosił mnie na duchu, a po wyjściu umówiliśmy się na kawę, drugą, trzecią a później już piliśmy ją codziennie rano razem i byliśmy bardzo szczęśliwi planując wspólną przyszłość. Jednak pół roku temu ku mojej rozpaczy wyjechał na misje do Afganistanu. Od tej pory codziennie drżę o jego życie i modle się żeby Bóg wrócił mi go żywego. To właśnie Kuba mnie zmobilizował do powrotu na studia, które ukończyłam na Uniwersytecie Rzeszowskim z racji tego, że mój luby dostał przeniesienie do 21 Brygady Strzelców Podhalańskich mających swoją siedzibę w Rzeszowie. Podsunął mi pomysł żebym znalazła swoje nowe miejsce w siatkówce. Tak oto zajęłam się opracowywaniem statystyk. Na początku poszłam za systemem kartki i ołówka jak to robi na każdym meczu senior Bartman, a później załapałam się na kurs oprogramowania Data Volley, którym posługują się statystycy na profesjonalnym poziomie. Na kursie jaki organizowała włoska firma produkująca oprogramowanie jakiego używa całe siatkarskie społeczeństwo poznałam zasady działania tego programu. Jedyną wadą tego wszystkiego było to, że musiałam wziąć kredyt na zakup owego oprogramowania na którego nie było mnie stać, a bez którego nic bym się nie nauczyła. Jednak kurs to tylko 50% mojej drogi do tego żeby wykonywać zawód statystyka sportowego. Drugie 50% to doświadczenie jakie muszę nabyć na polu bitwy i mam nadzieje, że dziś podczas rozmowy o staż w siatkarskim klubie zacznę realizować drugą część mojego celu. 

Idąc przez miasto dotarłam do budynku w którym mieści się siedziba władz damskiego klubu siatkarskiego DevelopRes Rzeszów mieszczącego się przy ulicy Architektów. To tutaj mam dzisiaj odbyć rozmowę mam nadzieje z pozytywnym skutkiem. Wzięłam głęboki oddech i weszłam do budynku.

- Dzień dobry ja byłam umówiona z prezesem Mardoń – mówię do blondynki w średnim wieku siedzącej za lobby.

- Pani Pawłowska?

- Tak.

- Proszę usiąść prezes za chwilę panią poprosi do gabinetu ponieważ przeciągło mu się spotkanie.

Usiadłam na wskazanym miejscu i wyciągam z mojej torebki teczkę z moim ubogim CV i czekałam aż mnie poproszą.

  

Michał:

Kiedyś byłem zawodowym graczem i szalałem na rozegraniu, tak jak Żygadło, Zagumny, ba!, nawet jak mój ojciec! Ale po jakimś czasie, postanowiłem zakończyć swoją karierę na boisku. No, może nie do końca. Szukałem pomysłu na życie, chcąc być jednocześnie najbliżej siatkówki, jak tylko byłoby to możliwe. Jak to mówią; mądry człowiek szuka nie szczęścia, lecz dobra, tak więc i ja szukałem owego dobra. Czy znalazłem? Oczywiście! Przy sprzyjających mi warunkach, w 2008 roku zdecydowałem się poświęcić pracy szkoleniowca. Byłem nawet na turnieju World Grand Prix kobiet, gdzie rozpracowywałem inne zespoły dla Marco Bonitty. Skończyłem studia elektroniczne i w każdej wolnej chwili, choć tak naprawdę jest ich bardzo mało, piszę własne programy statystyczne, aby ułatwić sobie pracę. Rzutem na taśmę rozpocząłem pracę jako statystyk w Częstochowie. Nie powiem, bo już od pierwszych dni, pierwszych meczów byłem podekscytowany i czułem, że to jest właśnie to, co chcę teraz w życiu robić. Z AZSem związałem się dość długim kontraktem, gdzie, chcąc nie chcąc, przez jakiś czas pełniłem funkcję drugiego trenera! A teraz? Teraz przyszła pora na zmianę klimatu, otoczenia, ludzi. Teraz padło na stolicę Podkarpacia. Dla mnie, rodowitego Pomorzanina, Rzeszów to drugi koniec Polski, ale póki nie mam własnej rodziny, mogę sobie pozwolić na takie wędrówki ludów wzdłuż i wszerz. Do rodzinnego domu przyjeżdżam głównie na Boże Narodzenie i Wielkanoc. Mam młodszego od siebie o siedemnaście lat brata Marcela i kiedy nie widzę go przez kilka miesięcy, to potem dziwię się, jak bardzo się zmienił i poznać go nie mogę. Chciałbym częściej odwiedzać moją rodzinę, patrzeć jak Marsi dorasta, ale z każdym sezonem jest coraz trudniej, bo natężenie meczów staje się coraz większe: Plus Liga, Liga Mistrzów i do tego dochodzi jeszcze reprezentacja, gdzie współpracuję razem z  Oskarem... Tak więc od kilku lat stacjonuję w Rzeszowie i pracuję dla dwukrotnego Mistrza Polski. To tutaj tak naprawdę rozpocząłem prawdziwą przygodę z siatkówką; siatkówką, ale od tej drugiej strony. Etaty u poprzednich pracodawców nie dawały mi tyle satysfakcji, co tutaj, w Asseco; tutaj poczułem, że naprawdę żyję i mój trud wkładany w inwigilację potencjalnych wrogów jest doceniany przez szerokie grono sztabu i zarządu. Do tej pory współdziałałem z drugim statystykiem, Sergiuszem, ale wraz z rozpoczęciem sezonu 2013/2014, trener Kowal mianował mnie swoim asystentem, taką prawą ręką. Nie, nie obrosłem w piórka, broń Boże! Cieszę się, że Andrzej ma do mnie takie zaufanie i bierze pod swoje skrzydła, bym mógł udzielać mu wszelakich rad czy wskazówek. Oczywiście nie opuszczam Ruszela i będę go wspierał w bojach statystycznych, przecież kocham to robić i nie zostawię go samego na posterunku, bo by się chłop zajechał.

Poza tym, stolica Podkarpacia to piękne miasto, które okalają piękne okolice i gdzie mieszkają… piękne dziewczyny! Jedną z nich udało mi się kiedyś poderwać w klubie, kilka drinków, wygibasów na parkiecie i rozmowa sama się toczyła. Kilka dni później po tej imprezie, zaprosiłem ją na kolację. Zgodziła się. I od tamtej pory zaczęliśmy się ze sobą spotykać, aż w końcu poprosiłem ją o chodzenie, które z biegiem czasu przerodziło się w zaręczyny. Byłem szczęśliwy, tak – byłem. Do czasu. Balbina, bo właśnie tak ma na imię moja narzeczona; narzeczona, przez którą siedzę teraz w jednym z rzeszowskich klubów i zatapiam smutki w drażniącym zapachu czystej, polskiej wódki. Towarzyszy mi mój odwieczny przyjaciel i kumpel po fachu, Sergiusz, który był ze mną zawsze w chwilach, o których chciałbym jak najszybciej zapomnieć. Pomimo tego, że ma już swoją rodzinę; ma kochającą żonę Agatę i przesłodką, trzyletnią córeczkę Hanię, zawsze znajdzie dla mnie czas, nawet, gdyby miało to być tylko głupie pięć minut.

~*~ 

Kristen: No i patrzcie doszło do tego, że Mieszko bohaterem opowiadania ;) Lubię zaskakiwać, wybierać bohaterów, którzy nie są oklepani i są jak tabula rasa. Oczywiście nikogo nie zmuszamy do czytania, bo to przecież Wasz wybór jednak będzie nam miło jeżeli ktoś z nami zostanie. Jak to już napisała niżej Patex, Mieszko grał i był rozgrywającym więc nie tak do końca niesiatkarski bohater :)

Patex: Muszę przyznać, że Wasza reakcja na ujawnienie tajemniczego bohatera była różna: część zgadła, część była zaskoczona, a część zrezygnowała z dalszej lektury. Chciałyśmy stworzyć coś innego, czego chyba jeszcze nie było, ale  przecież  nie będziemy tu nikogo na siłę trzymać, ani też zmuszać do czytania. I zauważcie, że Mieszko to również siatkarz, a nie tylko członek sztabu szkoleniowego. :)