Statystyka druga

Michał:

- To co, Sergiuszku, jeszcze jedna kolejka?
- Może być, ale już ostatnia, bo przecież jutro gramy mecz i musimy być w pełnej dyspozycji dla Kowala. – zgodził się, lecz upomniał palcem wskazującym.
- Dobra, to idę do baru, a Ty tu siedź i pilnuj naszego dobytku.
- Co nazywasz dobytkiem? Te dwie marne kurtki? – zakpił, opierając się wygodnie na małej sofie.
- Chociażby. – uśmiechnąłem się ironicznie i poszedłem po zamówienie. Muszę przyznać, że z każdą minutą ludzi w lokalu przybywało i pewnie gdybyśmy przyszli tu dopiero teraz, to nie mielibyśmy się nawet gdzie usiąść, nie mówiąc już o dopchaniu się po drinki!
- Słucham, co dla Pana? – zapytała niska, niebieskooka blondynka zza lady.
- Whisky z colą i lodem, dwa razy poproszę. – kiwnęła głową na potwierdzenie i oddaliła się w celu przygotowania trunków.
Czekałem oparty o blat i wystukiwałem palcami znaną mi melodię pewnego polskiego piosenkarza. Barmanka o filigranowej figurze postawiła przede mną dwie szklanki brązowego napoju i uśmiechnęła się zalotnie, trzepocząc przy tym swoimi długimi rzęsami. Swoją drogą, tyle razy tu przychodziłem z Ruszelem, a jeszcze nigdy wcześniej jej tu nie spotkałem. Może miała wtedy akurat wolne? A może jest nowo zatrudniona? Nie wiem. W każdym bądź razie, fajna z niej kobitka.
- Szkocka z colą i lodem, proszę bardzo.
- Dziękuję, dziękuję. Ile płacę?
- Dwadzieścia cztery złote. – zakomunikowała spokojnie.
- Już, momencik. – wyjąłem z tylnej kieszeni spodni portfel i położyłem na powierzchni długiego wysokiego stołu zaokrągloną wzwyż kwotę. – Reszty nie trzeba. – dodałem po chwili, jak na dżentelmena przystało.
Kąciki moich ust uniosły się delikatnie ku górze, a powieki niemal same prosiły się do puszczenia blond piękności perskiego oczka. Podziękowała ze szczerym uśmiechem na twarzy i schowała należność do kasetki. Chwyciłem w dłonie szklaneczki i gwałtownie odwróciłem się, by szybko znaleźć się przy swoim stoliku. Zakręciło mi się w głowie, niefortunnie stanąłem na prawej nodze i potknąłem się o jakieś krzesełko, efektem czego oblałem jakąś kobietę alkoholem.
- Jasna cholera, jak Pan łazisz?! – fuknęła ze złością.
- Przepraszam najmocniej, to było niechcący.
- Niechcący, to można sobie odciąć Internet! Boże, jak ja teraz wyglądam?! – ciskała gromami w moim kierunku.
- Ja pokryję wszystkie koszty… - zacząłem dukać, jakbym nagle zapomniał języka w gębie.
- Wie Pan, ile ta bluzka kosztowała?!
- Nie wiem, ale sądząc po Pani reakcji, zapewne dużo. – starałem się załagodzić sytuację, ale chyba nie najlepiej mi to wychodziło.
Staliśmy na środku pomieszczenia, ludzie skupiali swoje ciekawskie spojrzenie na nas, podśmiechując się pod nosem od czasu do czasu. No pięknie, zaraz cały Rzeszów będzie wiedział, że Gogol zaliczył wpadkę w klubie. Nieznajoma motała się jeszcze chwilę, wyzywając mnie od nieudacznika, łamagi i zapatrzonego w sobie gbura, a po chwili do dyskusji dołączyły, jak mniemam, jej koleżanki, które zrobiły taką aferę, jakby się co najmniej paliło i konieczna byłaby ewakuacja wszystkich gości z pubu.
- Pieprzony alkoholik! – rzuciła z obelgą jedna z jej współtowarzyszek.
- Ślepy kret! – dodała druga.
- Zaraz, zaraz, momencik! Przepraszam bardzo, ale dlaczego Panie zrzucają całą winę na mnie? Ta paniusia też mogła uważać i patrzeć jak idzie.
- A czy to ja jestem pijana i się zataczam pomiędzy stolikami? – brązowowłosa nie dawała za wygraną.
- Ja nie jestem pijany! – zaoponowałem.
- Widać. – bąknęła ruda z przekąsem.
- Dobra, załatwimy to inaczej. – kolejny raz w przeciągu tych kilku chwil wyjąłem ze spodni portfel. – Tyle wystarczy? – pomachałem dziewczynie przed oczami dwustuzłotowym banknotem. Spojrzała na mnie tym swoim sfrustrowanym wzrokiem, w gruncie rzeczy, będąc chyba trochę zaskoczoną. Dopiero teraz zauważyłem, że ma takie piękne, duże, brązowe oczy, w których można by zatonąć…
- Wystarczy. – ucięła krótko i wyrwała mi żółtawy wartościowy papierek z ręki. – Mam nadzieję, że to było nasze pierwsze i ostatnie spotkanie.
- I vice versa.
- Żegnam Pana ozięble. – rzuciła z prędkością światła, odwróciła się na pięcie i odeszła wraz ze swoimi kumpelkami. A ja? Poprosiłem blondyneczkę z baru, by posprzątała to pobojowisko, oczywiście za dodatkową opłatą, i wróciłem do mojego przyjaciela.
- Sergio, niestety ostatnią kolejkę będziesz pił sam, bo mój whiskacz wylądował na jakiejś kobiecie.

Berenika:

Powoli otwieram oczy i próbuje podnieść głowę z poduszki jednak nie odbywa się to bez potwornego bólu głowy jaki przeszywa moją czaszkę więc szybko wracam do poprzedniej pozycji. Kac morderca dziś mnie wybrał na swoją ofiarę. Po chwili dostosowania się do rzeczywistości zwlekam swoje skacowane ciało z łóżka i wlekę się do kuchni gdzie szybko zgarniam butelkę wody mineralnej, odkręcam butelkę i przysysam swoje usta do niej, a woda gasi moje pragnienie i suchość w ustach. Wczoraj za bardzo po świętowałam z moimi przyjaciółkami dostanie się na staż, a dziś dosłownie umieram. Że też dałam się im tak opić. Jednak jak ktoś ma tak słabą głowę jak ja to wiele nie trzeba i tak właśnie się kończy spożywanie alkoholu w nadmiernych ilościach. Wyciągam z mojej mini apteczki tabletkę przeciwbólową i szybko ją połykam popijając wodą. Razem z butelką wody wracam do pokoju gdzie z szafy wyciągam czystą bieliznę i dres. Wchodząc zauważam leżącą na krześle moją ukochaną miętową bluzeczkę, która została poplamiona whisky przez jakiegoś idiotę w barze. Wtedy jeszcze byłam w miarę trzeźwa i dobrze pamiętam całą sytuacje. Trochę za bardzo naskoczyły na niego Nikola z Wiką, a ja cóż dołączyłam do tego cyrku. Jednak jakby nie patrzeć należało mu się. Mógłby patrzeć jak chodzi to zawartość jego szklanki nie wylądowała by na mnie, a on nie stracił by dwustu złotych na mnie plus kasy na następnego drinka. No cóż to już nie mój problem, ale tej bluzki przeboleć nie mogę i pewnie już nie kupię takiej samej. Zrezygnowana zmierzam do łazienki wziąć prysznic. Jednak to mi nie jest dane, bo ktoś dzwoni do drzwi. Podchodzę do nich i przez judasza spoglądam kto stoi przed moimi drzwiami. No tak nie kto inny jak skowronek Nikola więc otwieram drzwi.

- No witam panią statystyk – mówi wchodząc do mieszkania kiedy jej otworzyłam drzwi.

- Dzięki za tytuł. Nie masz co robić tylko nawiedzać mnie z rana? – mówię zamykając drzwi i idąc za nią do kuchni.

- Tak się składa, że nie. Berka słuchaj jest sprawa. Potrzebuje twojej rady na zakupach, bo chce kupić mojej bratanicy coś na urodziny. Michalina trenuje siatkówkę i jest kibicem tej całej naszej miejscowej drużyny męskiej w której swoją drogą niezłe ciasteczka grają. Pomyślałam, że może coś w siatkarskim stylu tyle, że ja się na tym nie znam kompletnie i może byś mi pomogła.

- Ale co jej chcesz kupić?

- No nie wiem przecież to ty trenowałaś.

- Ok, coś wymyśle. Kiedy chcesz iść na te zakupy?

- Teraz, zaraz, bo muszę mieć to na jutro.

- W porę Nika sobie przypomniałaś, że nie masz prezentu. Dopiero co wstałam, nic nie jadłam i mam kaca. Poza tym o 17 muszę być w domu, bo się umówiłam z Kubą na rozmowę przez Skype.

- Spokojnie odstawie cię przed czasem. Zbieraj się, a ja ci zrobię śniadanie, a kawę kupimy w Galerii Rzeszów żeby cię postawić na nogi i nie tracić czasu. Wychodzimy za półgodziny.

Po trzech godzinach łażenia po galerii w końcu kupiłyśmy prezent dla młodej środkowej bloku. Nikola odwiozła mnie do domu po wspólnym obiedzie jaki zjadłyśmy razem z jej narzeczonym Arturem, a teraz siedzę w salonie i czekam aż uruchomi się laptop. Nie rozmawiałam z moim narzeczonym od dwóch tygodni ponieważ baza nie miała łączności. Teraz ją przywrócili i w końcu będziemy mogli się zobaczyć. Mój laptop jest gotowy do pracy więc loguje się na Skype, a po chwili dzwonie do Kuby, który chwilę później odbiera moje połączenie.

- Cześć Berka – mówi kiedy zauważa mnie na ekranie, a jego cudownie niebieskie oczęta mimo złej jakości kamery tak pięknie jak zawsze uśmiechają się do mnie, tylko do mnie. Wygląda na zmęczonego, ale jest cały i zdrowy.

- Cześć Miśku jak ci tam?

- Średnio dobrze i dużo bym dał za to żeby być w Rzeszowie. Opowiadaj jak było na tej rozmowie o staż, przyjęli cię?

- Zjadłam mnóstwo nerwów, bo bałam się, że mnie nie przyjmą, ale cóż udało się. Prezes przyjął mnie na staż.

- Mówiłem, że tak będzie?! – mówi wyraźnie się ożywiając, a na jego twarzy pojawia się jeszcze większy uśmiech - Gratuluje Mała.

- Jakbym bardzo chciała żebyś tu był. Żebyś ze mną świętował mały sukcesik. Kubuś ja z tobą strasznie tęsknie.

- Ja też bym chciał, bo też cholernie tęsknie. Życie tutaj jest życiem z dnia na dzień. Mimo, że skreślam dni do końca misji to one wcale nie ubywają. Mam wrażenie, że przybywają, ciągną się sto razy dłużej. Tylko ten fakt, że jesteś w Polsce i czekasz na mnie powoduje, że jeszcze tu nie zwariowałem. Kocham cię Myszko.

- Ja też cię kocham. Wytrzymamy jeszcze pół roku. To tylko pół roku.

- Mam wrażenie, że to aż pół roku. Przecież to są 24 tygodnie, 181 dni, 4344 godzin, 260640 minut i 15638400 sekund . To jest szmat czasu. Za ten czas mogą mnie zabić milion razy.

- Nie mów tak! Słyszysz nie masz prawa tak mówić! – mówię podniesionym głosem, a z moich oczu zaczynają lać się łzy – Ja tu czekam na ciebie odliczając dni do magicznego 1 marca, zamówiłam zaproszenia i sale na przyjęcie weselne, wybrałam suknie ślubną, wszystko dopinam na ostatni guzik żeby 29 marca tak jak ustaliliśmy z księdzem Jędrzejem zostać twoją żoną.

- Księżniczko nie płacz. Takie jest życie żołnierza na misji, który nie jest pewny kolejnej minuty życia. Pamiętasz co ci mówiłem zanim wsiadłem do samolotu?

- Pamiętam aż za dobrze.

- To obiecaj mi jeszcze jedno. Że obojętne co by się stało będziesz żyć normalnie i znajdziesz kogoś kto będzie cię kochał tak samo jak ja, a nawet mocniej.

- Dlaczego tak do mnie mówisz jakbyś się żegnał?!

- Od śmierci Tomka, który zginął ponieważ wybuchła mina zdałem sobie sprawę z tego, że śmierć się czai na każdy kroku, stoi za każdym zakrętem i trzeba mieć oczy na około głowy żeby przeżyć, a czasami nawet to nie pomaga. Wolę być na to w jakimś tam stopniu przygotowany. Ja się nie żegnam. Obiecaj mi!

- Skoro ma to dla ciebie jakieś znaczenie to obiecuję, ale dlaczego zakładasz najgorsze?!

- Berka ciebie tu nie ma i nie wiesz jak jest trudno patrzeć na to jak giną niewinni ludzie, jak giną ci co jeszcze przed chwilą jedli z tobą posiłek. Staramy się żyć normalnie, ale czasem nie ma jak przejść obok tego obojętnie.

- Kuba.

- Berka muszę kończyć, bo mamy wezwanie na patrol okolicy – mówi przerywając mi.

- Uważaj na siebie.

- Uważam jak mogę, a ty pamiętaj, że cię kocham – mówi po czym posyła mi buziaka i się rozłącza.

Wiedziałam, że nie będzie łatwo, ale nie, że aż tak. Jeszcze takiego Kubę nie widziałam przez całą misje. Śmierć przyjaciela była dla niego dość ciężkim przeżyciem, a co dopiero dla Ani i ich bliźniaków, które przyszły na świat dwa miesiące po śmierci Tomka. Tak szybko została wdową, a Maciek i Marcin nigdy nie zobaczą ojca. Być żoną czy partnerką żołnierza przebywającego na misji nie jest łatwo i trzeba być gotową na wszystko jednak na te niektóre rzeczy ciężko się przygotować.

***

Kristen: Chętnie bym się zamieniła z Bereniką i odbyła takie szkolenia i staż, bo uwielbiam robić po swojemu i analizować statystyki. To opowiadanie jak na razie zdecydowanie żyje sobie swoim życiem i mam nadzieje, że zacznie z nami bardziej współpracować, bo jak na razie to opornie idzie ;)

Patex: Pisanie wszelkiego rodzaju awantur i spin, jest ostatnio u mnie na porządku dziennym, a w połączeniu z chlańskiem, to już w ogóle. :P Ale nie, Michał to nie pijaczyna - on też musi się czasem odstresować, bo ciągłe przebywanie z bombą testosteronu daje mu się we znaki. ;)

Przypominamy o wpisywaniu się do zakładki INFORMOWANI ponieważ znacznie nam to ułatwia proces informowania Was o nowych rozdziałach :)